Emerytura to wyczekiwany, błogi stan, którego wyczekują z niecierpliwością wszyscy, którzy choć trochę zaznali już trudów pracy. By doczekać upragnioną emeryturę, niestety trzeba się trochę pomęczyć, a wiek emerytalny nie przyjdzie tak szybko, jakbyśmy tego chcieli.

Ile trzeba lat pracy aby otrzymać emeryturę?

Kiedyś wystarczyło przepracować 40 lat lub w niektórych zawodach, jak przykładowo nauczyciel 30, aby uzyskać emeryturę. Obecnie tak łatwo nie ma. Liczy się wiek emerytalny, kobiety muszą osiągnąć 60 lat, a mężczyźni aż 65, aby móc przejść na emeryturę. Czy to dużo? Dla każdego może to być kwestia indywidualna. Jedni w wieku 60 lat, dopiero zaczynają czuć, że żyją.

Dzieci już są wtedy samodzielne, a my w końcu możemy skupić się na swoich problemach i potrzebach. Oczywiście o ile dopisuje nam zdrowie, bo w tym wieku to różnie już z tym bywa. Inni w wieku 60 lat, czują się już niezbyt dobrze, a moment przejścia na emeryturę jest wręcz dla nich zbawieniem, bo do pracy już nie mają siły w ogóle chodzić. Wszystko to jest kwestią indywidualną.

Są też takie osoby, które nie chcą wcale przechodzić na emeryturę, mimo że osiągnęły już stosowny ku temu wiek. Swoją decyzję tłumaczą tym, że nie mają co robić na emeryturze, a codzienne wstawanie, chodzenie do pracy daje im siłę i motywację, aby przetrwać, aby móc dalej normalnie żyć.
Wręcz boją się momentu, kiedy pracy już nie będzie, a oni nagle staną się kompletnie niepotrzebni. Co innego, jeśli ich czas wypełni coś innego, jak przykładowo gromadka wnuków, którymi trzeba się zająć i zorganizować im ciekawie każda wolną chwilę.

Wbrew pozorom na emeryturze, jeśli nie mamy się czym zająć, wcale nie musi być tak kolorowo. Najważniejsze, aby nie zamknąć się w czterech ścianach i nie ograniczać swojej aktywności życiowej do minimum. Emerytura może być przecież okresem naszego totalnego rozkwitu, szalonych i dalekich podróży, a to ile mamy lat wcale nie zależy od naszej metryki, a od tego na ile się czujemy i zachowujemy w rzeczywistości.

Jest wielu wspaniałych emerytów, którzy na emeryturze odkryli na nowo sens swojego życia, przykładowo niektórzy odkryli dawno zapomniane pasje malarskie, inni pasje do starych samochodów i ich modernizacji, a jeszcze inni do krawiectwa i projektowania niespotykanych i oryginalnych ubrań. Wszystkie te czynności są bardzo pracochłonne i mogą całkowicie wypełnić i pochłonąć wolny czas emeryta.

Emerytura to przecież długo wyczekiwany czas i należy ją godnie przeżyć. Nie ma co martwić się na zapas naszym nieco podeszłym wiekiem i dolegliwościami zdrowotnym, które w tym wieku są przecież normalnością. Oczywiście, należy o siebie dbać, badać się chodzić na wizyty kontrolne do lekarza, ale nie można też wpadać w paranoje. Wyszukiwanie sobie coraz to nowych schorzeń i zbyt częste chodzenie do lekarzy to niestety często obserwowane zjawisko u emerytów.

Godziny spędzane na korytarz rożnych przychodni specjalistycznych, stają się swego rodzaju sportem, bez którego dzień wydaje nam się zwyczajnie pusty i bezwartościowy. Po jakimś czasie tak się do tego przyzwyczajamy, że bez względu na to, czy coś nas boli, czy też nie, uparcie wyczekujemy pod gabinetem lekarskim w oczekiwaniu na przyjęcie.

Poznajemy tam też wielu ludzi, podobnych do nas, którzy tak samo wizyty u lekarza traktują jako swego rodzaju rozrywkę i sport. I w taki właśnie sposób generują się kolejki do specjalistów. W gabinecie lekarskim też lubimy sobie posiedzieć. Bo przecież jesteśmy na emeryturze, czasu mamy aż nadto i nie interesuje nas wcale, że kolejka na korytarzu jest ogromna i niektórzy spieszą się do pracy, bo nie osiągnęli jeszcze stanu błogiej emerytury.

I tak powstają frustracje społeczne, które zamieniają się w złości i konflikty międzypokoleniowe. Bo jednemu ciężko zrozumieć drugie. Czy nie lepiej czas spędzony w kolejkach u lekarza spędzić na ciekawszych i kreatywnych zajęciach? Nie lepiej pojechać, chociażby na jakąś krótką wycieczkę krajoznawczą lub umówić się z sąsiadką na poranną kawę i porozmawiać w bardziej sprzyjających warunkach?

Oczywiście, że lepiej i wygodniej, dla nas jak i dla całego społeczeństwa. Seniorów jednak trzeba też zrozumieć i zamiast wyrzucać im przy każdym możliwym spotkaniu, że za długo siedzą u lekarza i generują kolejki w przychodniach, wystarczy z nimi porozmawiać.
Poświęcić im choć trochę naszej uwagi. Jeśli nie możemy przyjechać, to chociażby przez telefon, współcześni seniorzy wręcz uwielbiają rozmawiać przez telefon i jeżeli słuch im na to pozwala, to taka rozmowa sprawi im wiele radości.

Zaczynamy nowy rok szkolny i wakacyjna sielanka dobiegła końca. Już dziś dzieci poszły pierwszy raz do szkoły i co prawda tylko na rozpoczęcie roku szkolnego, ale adrenalinę związaną z tym co nadejdzie już jutro, czuć gdzieś w powietrzu.
Gdy ja uczęszczałem jeszcze w to jakże potrzebne każdemu do rozwoju miejsce, były to trochę inne czasy, choć udało mi się jeszcze załapać na gimnazjum i było to fajne doznanie, oraz możliwość przeżycia małej reformy edukacji na własnej skórze. Od tego roku reformy są jeszcze większe i w życie wchodzi sporo zmian.

Ocena pracy nauczyciela co ile lat?

To pytanie zadają sobie dziś wszyscy dyrektorzy szkół, od których to właśnie będzie zależeć ta decyzja. Postanowienie ministra edukacji jest następujące, by nie częściej, niż co rok sprawdzać poziom, jaki prezentuje dany nauczyciel i podejmować decyzję, czy jesteśmy zainteresowani dalszą współpracą z tą osobą, czy niestety czas się pożegnać i pozwolić szukać tej osobie nowych wyzwań zawodowych i rozpocząć inną drogę.

Każdy z nas uczęszczał kiedyś do szkoły i ma z nią związane z pewnością setki wspomnień. Jak wiadomo zdania są pewnie podzielone i jedni będą z dumą i głową skierowaną ku górze opowiadać te fajne historie, a inni niestety z wkurzeniem i niezbyt dobrymi wspomnieniami zapamiętali to, co wydarzyło się w tym czasie złego. Na taki kontrast w ocenie szkół wpływa między innymi to, że w zależności od tego do jakiej szkoły uczęszczamy, trafiamy na różnych nauczycieli.

Oni są dla nas w tamtym okresie jak nasi rodzice, a czasem nawet nam ich zastępują, gdyż spędzamy z nimi dużo więcej czasu, niż ze z reguły mocno zapracowanymi rodzicami, którzy wracają późno z pracy, by zarobić dla nas na jedzenie, czy podręczniki i inne potrzebne nam do rozwoju osobistego rzeczy. Moim zdaniem nauczyciel jest więc mocno odpowiedzialny za nas i to na jakich ludzi wyrośniemy i wielu z nas przekonało się o tym na pewno na własnej skórze.

Niestety rodzic nie ma większej ingerencji w to, co dzieje się na lekcjach w szkole, w której jest tak wiele osób i wszystko dzieje się tak dynamicznie. Wiele osób mających swoje dzieci martwi się na pewno o to, czy są dobrze traktowane i chciało by mieć jakikolwiek wgląd w to, jak to wygląda z perspektywy ucznia. Czasy się co prawda sporo zmieniły i nie wiem jak wygląda to teraz w 100 %,lecz my gdy chodziłem do szkoły nie mieliśmy nawet telefonów komórkowych, które co prawda już były i pojawiały się w kieszeniach uczniów, ale było to na tle obecnych czasów naprawdę niewidoczne.

Pamiętam więc jak wielu nauczycieli czuło się totalnie bezkarnych i jak źle i twardą ręką nas traktowało. Byłem dzieckiem i nie pamiętam może wszystkiego w 100% tak jak powinienem, ale wiem że nie byliśmy złą klasą i jak to się często zdarza, że każda z klas ma jakiegoś zbira i niegrzeczne dziecko, to u nas takiej osoby po prostu nie było. Traktowani byliśmy w mojej ocenie przez kilku nauczycieli źle i gdyby odbywało się to w tych czasach, to zostały by na pewno wyciągnięte wobec jednego z nich jakieś konsekwencje.

Teraz każde dziecko ma ze sobą smartfon, tableta i czasem nawet laptopa, gdyż niektóre zajęcia odbywają się z ich użyciem i nie da się tego w żaden sposób obejść. Nauczyciele więc jak mniemam czują się mocno inwigilowani, być może nagrywani i przez to starają się z większym szacunkiem podejść do ucznia i nie kierować w niego swych złych emocji.

Zmieniły się bowiem jak już wyżej pisałem wszelkie przepisy i pomijając już poziom pójścia na przód różnego rodzaju technologii, to chroni się bardziej ucznia przed wszelkiego rodzaju przemocą i znęcaniem się na nim. Stąd wiele ustaw, które wchodzą w 2018 roku i będą obowiązywać przez jakiś czas.

Gdy ja chodziłem do szkoły nikt by nawet nie pomyślał o ocenie pracy nauczyciela i tą ustawą, która właśnie wchodzi w życie i każdy dyrektor ma prawo bardziej prześwietlić zachowanie każdego ze swoich pracowników i uważniej im się przyglądać. Uczniowie mogą się czuć więc bardziej bezpieczni i skupić się na samej nauce, a nie na tym, czy któryś z nauczycieli się na nich uwziął i stara się im za wszelką cenę dopiec.

Oczywiście każdy kij ma dwa końce i nie ma co obarczać samych nauczycieli za to, by tylko oni ponosili winę. Wielu uczniów jest mocno nieznośnych i pozwala sobie zdecydowania na zbyt wiele, przez co trzeba ich od razu karać i zrozumieć w takiej sytuacji nauczyciela i jego złe nastawienie do tej osoby. Przepisy, które wchodzą bardzo mi się podobają i mam nadzieję, że wyjdą całej polskiej edukacji na plus.

Rynek pracy mocno się rozwija i z roku na rok mamy coraz więcej ofert na rynku, które podejmujemy, by mieć zajęcie i móc zarabiać jakiekolwiek pieniądze. Powstają nowe zawody i branże, w których to mogą odnaleźć się różnego rodzaju freelancerzy, czyli osoby, które nie pracują w żadnej korporacji, tylko działają od zawsze solo i starają się wybierać dla siebie jak najlepsze na dany moment oferty, tak by być cały czas na topie.

Ile wynosi tygodniowy czas pracy

Takie osoby same decydują o tym, ile wynosi tygodniowy czas pracy i przez jaki okres chcą pracować. Jeśli czas ich goni, lub mają jakiś wyjazd prywatny, czy spotkanie z dziewczyną, mogą na jeden, czy dwa dni zaprzestać działania i szef ich nie zwolni, gdyż sami są swoim szefem. Natomiast świadomość pracy wymusza na takich osobach, by zaraz po powrocie usiąść do pracy i starać się nadrobić opuszczone przez prywatne życie dni.

Tak więc działa to prawie tak samo, jak u osób pracujących na umowę, lecz freelancer decyduje po prostu kiedy ma pracować i kiedy czuje do tego największą wenę, nie jest zmuszony przez szefa i zastraszony nie raz, że jeśli nie skończy danego projektu na czas, to straci pracę i wyleci z niej z hukiem.

Mnóstwo osób wybiera więc w obecnych czasach pracę wolnego strzelca i jeśli tylko czujemy, że mamy w sobie pokłady jakiegokolwiek talentu i nie chcemy całe życie pracować w sklepie, lub na budowie, gdzie będziemy nie raz i nie dwa zmuszani do wielkiego wysiłku, to powinniśmy coś dla siebie znaleźć i spróbować być dla siebie sami szefem, oraz decydować o swoich finansach i czasie pracy.

Pracując w Polsce uczestniczymy niestety czasem w wielu zakłamaniach, do których nie chcą się przyznawać pracodawcy, lecz które niestety egzekwują i to w bardzo częstym czasami wymiarze. Przez wiele lat pracowałem fizycznie na budowie, gdyż zdecydowałem się zaraz po szkole średniej wkroczyć w dorosłe życie i zacząć pracę, nie idąc na siłę na studia i nie okłamując się, że po 5 latach katorgi tam znajdę wymarzoną pracę w korporacji. Zająłem się więc budowlanką i z czystym sumieniem nastawiłem się na ostry wysiłek, gdyż byłem na to przez spory procent osób przygotowany i wydaje mi się dobrze nastawiony do roboty na pełnych obrotach.

Praca ta z początku wyglądała tak jak sobie ją wyobrażałem.

Nie byłem przerażony tym, że musiałem wstawać bardzo wcześniej rano i z reguły było to nawet w okolicach godziny 4:30. Powiedziałem sobie wewnątrz, że od czegoś trzeba zacząć i postarać się, a z czasem na pewno znajdę jakąś przyjemniejszą pracę. Ta na budowie miała być dla mnie przede wszystkim swego rodzaju nauką i mocnym wejściem w dorosłe życie.

Z racji, że w domu nie miał mnie kto nauczyć obsługiwać się młotem, różnego rodzaju sprzętem budowlanym i uczyć się innych potrzebnych w życiu kwestii, przyjąłem więc model pracy zarobkowej, ale byłem także nastawiony na dużo nauki i pokory i na to, by nie poddać się za wcześnie. Po kilku tygodniach zauważyłem jednak, że praca w tej branży i tygodniowy czas pracy, nie są w ogóle realizowane, ale szef bierze tak mnóstwo roboty do wykonania, jaka mu się tylko podoba.

Oczywiście wiedziałem, że idąc do tego typu zajęcia, nie będę tam leżał i pachniał, lecz liczyłem chociaż, że te 10 godzin na dobę, które było podane w ogłoszeniu, będzie realizowane z w miarę dobrą regularnością. Niestety praca wyglądała tak, że wstawałem w okolicach 5 rano, po to by na 6 dojechać do szefa. Tam wsiadaliśmy w duży samochód i jechaliśmy wszyscy razem na miejsce, w którym danego dnia mieliśmy się stawić na robocie.

Zawsze byliśmy umówieni, że o 16:50 czyścimy sprzęt i udajemy się o 17 do domu. Wyglądało to tak tylko przez tydzień, mam wrażenie, że dla uśpienia naszej czujności i sprawienia, żebyśmy myśleli, że są tam przestrzegane wszelkie zasady szczerości. Zostawaliśmy jednak prawie codziennie do 19, 20 a nawet dłużej. Dla osoby, która ma już swoją rodzinę, nie jest to akceptowalne.

Codziennie kłótnie i tłumaczenie, że nie wracam tak późno ze swojej winy, nie pomagały nam w budowaniu chemii w związku i jego dobrego klimatu. Szef co prawda płacił za nadgodziny, ale cena tego nie była warta, by zostawiać na całe dnie rodzinę i wypruwać się totalnie z sił.

Pracę zmieniłem później więc na taką, w której tygodniowy czas pracy wynosił 40 godzin, czyli od poniedziałku do piątku pracowałem codziennie po 8. Było to dla mnie bardzo satysfakcjonujące i taki tryb odpowiadał mi już w pełni. Do każdego więc pasuje inny model i każdy może sobie pozwolić na inny typ zatrudnienia i spędzania swojego czasu w pracy.